آموزش گرامر درس اول زبان انگلیسی سوم دبیرستان

عبارت های اسمی (Noun clauses)
به یک گروه از کلمات مرتبط به هم که یک فاعل و فعل دارد clause یا قضیه یا عبارت می گویند.
یک Noun clause در یک جمله مانند یک اسم عمل می کند. به همین دلیل به آن قضیه اسمی می گویند.

اکنون به چند مثال از این مورد توجه کنید:

I don’t know when she left home
I don’t know who types the letters
She knows whom I met yesterday
They know where I live

همانطور که در مثال های بالا مشاهده می کنید عبارت های اسمی با کلماتی مانند when (چه وقت)، who (چه کسی)، whom(چه کس را) و where(کجا) آغاز می شوند. این کلمات در اینجا نقش حرف ربط را دارند که قضیه اسمی را به بقیه جمله وصل می کنند.

کاربرد be going to
فعل be going to به معنای قصد داشتن یا خواستن می باشد.
فعل be going to معمولاً برای بیان اینکه کاری بخواهد در آینده انجام بگیرد به کار می رود. اکنون به چند مثال توجه کنید:

I am going to stay here to night
She is going to write a letter tomorrow
He is going to wash his car
We are going to have the diner in a restaurant to night
I usually go to school by bus but today I am going to go by taxi

مشاهده می کنید که بعد از فعل (am/is/ are going to) فعل به صورت ساده می آید و کاری را که قصد داریم در آینده انجام دهیم، بیان می کند.